Show off bij de hotemetoten

Vanuit Padangbai was het de bedoeling naar Noord-Bali te gaan, door alle locals en ook door de lonelyplanet omschreven als het rustige, minder toeristische gedeelte van het eiland. Dit leek me dus een prima plan temeer om dat vanaf daar de westpunt en verder reizen naar Java mogelijk is. Ik boekte een toeristenshuttle naar Lovina met de belofte dat dit een uurtje of 5 zou duren. Helaas bleek dit niet het geval te zijn, alleen de overstap in Ubud duurde al 2 uur in plaats van de beloofde 30 minuten, ik kwam laat in de middag dus behoorlijk gaar in Lovina aan. Het dorpje wordt beschreven als laidback backpackers dorpje met een non-existent nachtleven, alleen dat laatste bleek waar te zijn. Ik kwam namelijk in een plaats die evengoed aan de zuidkust van Spanje had kunnen liggen, de aanwezige mensen bestonden namelijk uit Nederlanders met jonge kinderen enerzijds en Nederlandse bejaardengroepsreizen anderzijds, niet perse de mensen waar je een avontuurlijke dag mee op weg kan zijn. Vanuit de homestay waar ik verbleef werd met een duik! middag aangeboden, hoewel aan de prijzige kant, heb ik toch besloten dit te doen. De volgende dag dus samen met een instructeur twee duiken van pakweg een uur gemaakt bij de noord-west kust van het eiland. Waar het snorkelen natuurlijk al prachtig was geweest overtrof dit gelukkig al mijn verwachtingen. We doken tot een meter of 7 en op die diepte was het koraal en de vissen nog mooier dan gezien vanaf het wateroppervlak. De dag erna zou ik met de nachtbus naar Malang gaan, dit leek me toch makkelijker dan om 5 uur 's nachts de trein pakken bij de Javaanse zijde van de Ferryoversteek. Er werd me gezegd dat de bus rond half 8 's ochtends in Malang zou aankomen, dit leek mij een prima tijd om rustig te ontbijten en een hotel/homestay te zoeken. Helaas, voor de eerste keer duurde een reis korter dan gepland: om 4 uur 's ochtends waren we in Malang. Het koste dus wat moeite om een hotel te vinden, en ik was natuurlijk niet van plan om nog voor die nacht te betalen! Gelukkig had ik te maken met een zeer vriendelijke medewerker die uiteindelijk aanbood dat ik de kamer vanaf dat moment een halve dag gratis kon gebruiken. Ik ben daarna even gaan slapen en na weer helemaal fris en fruitig te zijn, de stad in gegaan. Malang is een van de grootste steden van Java met meer dan 1 miljoen inwoners, desalniettemin was het redelijk rustig op straat (oudjaarsdag?!), en was dit de best aangeharkte stad die ik tot nu toe heb gezien. Ik bezocht hotel Tugu in het centrum, een van de mooiste hotels van Indonesië maar met name bekend om de zeer uitgebreide antiek verzameling van de eigenaar die letterlijk door het hele hotel is tentoongesteld. Voor 75.000 Rupiah (5 euro) Kreeg ik een uitgebreide tour en uitleg over de verschillende stukken, de privé collectie van deze man is dus groter en waardevoller dan enige andere collectie in Indonesië, zeer de moeite waard dus! Daarnaast bezocht ik nog Toko Oen, een van de oudste restaurants van het land, de sfeer was geweldig met complete families die daar kwamen eten in een interieur dat in 84 jaar waarschijnlijk niet vervangen is. Van het oud en nieuw feest heb ik weinig meegekregen, karaoke en knalvuurwerk is namelijk de manier om het hier te vieren, en daar had ik weinig zin in. Daarnaast waren er vanwege de ramp met de AirAsia vlucht veel festiviteiten afgelast of versoberd. Nieuwjaarsdag was de stad uitgestorven ik heb die dag dus maar rustig aan gedaan, inmiddels was duidelijk dat een tour naar de Bromo niet meer ging lukken, de touroperators waren deze beide dagen dicht en daarnaast zou ik vrijdag te vroeg vertrekken naar Surabaya. Vrijdag dus met trein naar Surabaya waar ik aankwam in het zakendistrict (4 km van het oude centrum). Ik besloot dus maar naar een supermall (500 winkels, bioscopen etc.) te gaan en naar de Hobbit te gaan. Optijd naar bed want ik moest al om 6 uur op om optijd op het vliegveld te zijn. De rest van de dag bestond uit rijden, vliegen en weer rijden waarna ik om 5 uur 's middags in Samarinda aankwam. ik werd door de conciërge van het guesthouse op mijn kamer afgezet niet wetende wat nu precies de bedoeling was. Gelukkig kwamen Stan en Veerle 10 minuten later terug van een tripje met de eigenaresse van het guesthouse. Gisteren hebben we met z'n allen een tripje gemaakt naar een (toeristisch) Dayak dorpje in de buurt van Samarinda waar we een traditionele dans hebben gezien. Vanochtend was het dan eindelijk zover: start van het coschap. Stipt om 8 uur melden wij ons in het ziekenhuis waarna we moesten wachten op dokter Lucas onze begeleider. Hij had dacht dat we naar zijn kantoor op de campus zouden komen dus er was een kleine miscommunicatie. Na een rondleiding door het ziekenhuis en een ontmoeting met de decaan begon de grote show off. We maakten kennis met de Rector Magnificus die amper wist wat we kwamen doen: "de medische faculteit toch?" en na een lunch ook met de Directeur van het ziekenhuis: "aha dus jullie zijn dokters uit Nederland, ownee wacht even co-assistenten, nu begrijp ik het" Het leek voor de decaan en dokter Lucas denk ik met name te gaan om het feit dat ze zulke goede contacten hadden met een buitenlandse universiteit. En voor beide hoge heren was dit dé gelegenheid om westerse studenten te laten zien dat zij het ook erg goed voor elkaar hadden Rector: "ik heb jaren in Duitsland gestudeerd, de universiteit van Hamburg een zeer gerenommeerd instituut". Directeur "ons ziekenhuis is het eerste ziekenhuis op Borneo dat open-hart operaties uitvoert, daarnaast krijgen we er deze maand 150 bedden bij" En "mijn zoon is een chirurg, op dit moment werkt hij in Bandung maar een deel van zijn opleiding heeft hij in Hannover gedaan". De rest van beide gesprekken ging met name over Indonesië en wat voor prachtig land het wel niet is en meer van dat soort opendeuren. Morgen lopen we, denken we, de visite met de decaan mee, dan zullen we dus echt beginnen!

Groetjes aan iedereen thuis!

PS:
Lis: de vulkaan spuwde geen vuur, er was wel heel veel rook, kijk maar goed op de foto's
Bjorn: Nee ik heb nog geen aap gezien, maar waar ik nu woon zijn hele grote apen: Oerang Oetans, ik denk dat ik die binnenkort wel ga zien