Het einde komt in zicht

Het is een wonderbaarlijk gegeven, maar het schijnt dat bij ieder coschap mensen halverwege een dip hebben. Dit was bij mij ook het geval, niet zozeer omdat het in Indonesië niet bevalt, ik heb het prima naar mijn zin. Maar meer omdat het rendement lager was dan ik had gehoopt, vooral de vierde week. De week begon, zoals ik eerder schreef met een arts die niet meer in het ziekenhuis werkzaam was. Dinsdag en woensdag waren opzich wel de moeite waard met een radioloog die Nederlands sprak (hij had zijn studie in Leuven gedaan), maar erg kort met 2 uurtjes per dag. Donderdag hebben we een korte presentatie gegeven en vrijdag hadden we vrij. Op dat moment was ik er wel redelijk klaar mee: een hele week nauwelijks iets gedaan of geleerd. We in het weekend naar Balikpapan te gaan de andere grote stad in Oost Kalimantan. In tegenstelling tot Samarinda, waar niet bijzonder veel te doen is. Is Kalimantan mede door de olievelden in de buurt een rijke stad, daarnaast ligt de stad aan zee. We hebben dus heerlijk kunnen ontspannen in het winkelcentrum en op het strand. Stan en ik hebben zelfs een paar biertjes kunnen drinken, iets wat in Samarinda ongeveer onmogelijk is. Vol frisse moed starten we dus vorige week maandag op de kinderafdeling, na een klein misverstand over de locatie op maandag, hebben we de rest van de ochtend meegelopen met de visite, speciale aandacht was hierbij voor een peuter met ondervoeding. Ook de andere dagen hebben we meegelopen met de visite. Het voordeel van de afdeling was dat er vrijwel altijd drie artsen aanwezig waren, er was dus altijd wel iemand om bij aan te haken of om vragen aan te stellen. Gedurende de week zagen we kinderen met tropische ziektes als TBC, dengue en tyfus. Maar ook met ziektes of problemen die in Nederland voorkomen: longontsteking, vroeggeboortes en leukemie. Voor vrijdag hadden we een interessante presentatie uitgewerkt over TBC, ondervoeding en tyfus. Helaas was de dokter waaraan we zouden presenteren vanwege een sterfgeval in de familie niet aanwezig. Echter onze kennis werd door een andere dokter getest en volgens mij afdoende gevonden. Afgelopen weekend heb ik rustig aan gedaan, zaterdag naar een bruiloft geweest met 5000 gasten. Leuk om een keer gezien te hebben maar ik ben blij dat zulke massale en kitscherige bruiloften in Nederland niet bestaan. Gisteren zijn we tenslotte begonnen in een puskesmas. een eerstelijnscentrum, grofweg een combinatie van huisartsenpraktijk, diagnostisch centrum en GGD. We keken mee met een huisarts waarmee we in de loop van de ochtend naar een kleuterschool gingen. Daar checkten we kinderen o.a op hoorproblemen en hygiëne. De ook aanwezige tandarts controleerde het gebit en verpleegkundigen maten hoofdomtrek. In de middag stond er een bezoek aan een middelbare school op het programma waar de huisarts seksuele voorlichting zou gaan geven. Vooraf had hij ons uitgelegd dat er in Indonesië nog steeds een taboe rust over praten over seks en al helemaal over mogelijke ziektes, met name HIV/AIDS. We waren dan ook benieuwd hoe de presentatie zou gaan. Gelukkig sprak de arts zeer open over alle onderwerpen, de klas leek daarnaast oprecht geïnteresseerd. Gisteren waren we maar liefst van 8 uur tot half 3 onder de pannen een record tot nu toe. Vandaag heb ik meegekeken met het spreekuur van de zelfde arts, het was niet bijzonder druk en we hebben uitgebreid gepraat over verzekeringssystemen in Nederland en Indonesië. Vanaf half 1 begon de jaarlijkse evaluatie over het vorige jaar. Ieder onderdeel van de puskesmas evalueerde het jaar en stelde doelen voor 2015. Wij hadden de hoop er iets van te snappen, mede ondersteund door de presentaties. Echter er werd snel gepraat en de slides waren niet of nauwelijks te lezen dus na een uurtje zijn we mentaal afgehaakt. Wel leuk om te zien hoe evaluatie en overleg er in een ander land aan toe gaat. De titel van dit stukje is niet voor niets het einde komt in zicht, want hoewel ik pas over een kleine 3 weken terug ben in Nederland, is mijn onderwijs periode bijna voorbij. Deze week volgen nog 3 dagen in de puskesmas, volgende week weer 3 dagen in een andere, daarna hebben we min of meer vakantie. 19 februari is het namelijk Chinees nieuwjaar dus volgende week donderdag en vrijdag zijn vrije dagen. Vanuit de universiteit is daarnaast de laatste week vrijgeroosterd voor het voorbereiden van het eindrapport en terugreis. Aangezien ik het eindrapport al half af heb, zal ik die week niet veel te doen hebben. We zijn ons nog aan het beraden wat we willen gaan doen. Groetjes weer aan iedereen in Nederland en tot over 3 weken, ik hoop dat het tegen die tijd tenminste 15 graden is, anders ga ik het niet overleven.